علاوه بر نزاکت و اقلیمی که نویسندگان در آن زندگی می کنند و البته زبانی که با آن می نویسند، جنسیت نیز یکی از عوامل تأثیرگذار در جنس نگاه و قلم هر سخن سنج است. از این رو زنانه نویسی ازجمله سبک هایی است که ناشی از تفاوت جنسیتی است و درون قلم بیشتر نویسندگان زن ظهور پیدا می درنگ. زویا پیرزاد نویسندهٔ ارمنی تبار کشورمان ازجمله زنان صاحب ریختگی در زنانه نویسی است. در ادامهٔ این مطلب، با او و آثاری که در این زمینه دارد، بیشتر آشنا می شویم.
حتما بخوانید:معرفی کتاب غلبه یک زن؛ راهنمای زنان برای داشتن زندگی ایده آلکتاب من ملاله هستم؛ مبارزات ملاله یوسف زی داخل دفاع از راست تحصیل زنانکتاب پاییز منفصل سرانجام سال است؛ روایت زنانگی ها و دغدغه های سه گانه زن زندگی نامه زویا پیرزاد
زویا پیرزاد، مترجم و سخن سنج مظفر کشورمان، سال ۱۳۳۱ از پدری مسلمان و مادری ارمنی در قریه آبادان به دنیا آمد. او عهد طفولیت و دبیرستان را غم در این شهر گذراند. پیرزاد سپس از ازدواج به تهران آمد. او اکنون به همراه خانواده اش در آلمان ساکن است. حاصل وصلت او دو فرزند به نام های ساشا و شروین است. از مترجمی تا نویسندگی
پیرزاد قبل از آنکه فعالیت خویشتن را به صورت جدی بوسیله عنوان نویسنده آغار کند، به کار ترجمه مشغول حیات. از جمله ترجمه های او می قابلیت به «کتاب آلیس درون ملک عجایب» و «آوای جهیدن وزغ» اشاره کرد.
اوایل دههٔ هفتاد برای او آغازی بخاطر نویسنده شدن حیات. او در همین سال ها نوشتن داستان کوتاه را آغاز کرد و سه تاریخچه منتشر کرد. هرکدام از این تاریخچه ها دربرگیرنده کلکسیون ای از داستان کوتاه های او بودند. این سه تاریخچه عبارت اند از: «مثل همگی عصرها»، «طعم گس خرمالو» و «یک روز مانده به عید پاک». ادبیات کوتاه های او با توجه بوسیله خامه مخصوص بوسیله خود و نوع نگاهش به ویژه به زنان و روزمرگی هایشان با استقبال زیادی از سوی مخاطبان روبه رو شد.
پس از آن، او خود را بخاطر نوشتن اولین شعر بلندش یعنی «چراغ ها را غلام خاموش می کنم» آماده کرد و موفق شد آن را در سال ۱۳۸۰ به طبع برساند. پراکندن این کتاب برای زویا پیرزاد پشته دوران حرفه ای اش در نویسندگی محسوب می شود. او با این داستان علاوه به خشکی امدن اینکه بیش ازپیش قلمش شناخته شد و موردپسند جمله مردم قرار گرفت، موفق به اخذ جوایز مهمی در مقابل «بهینه رمان سال پکا»، «مزد بنیان هوشنگ گلشیری» و «جایزه کتاب سال» شد.
در ادامه، بیشتر به تاریخچه ها و سبک او می پردازیم. نوشتن برای نسوان به ریختگی زنانه نویسی
نکته ای که تو تصنیف ها و آثار زویا پیرزاد پدیدار است موضوع و محوریت داستان هایش است؛ داستان های او دربارۀ زنان، دغدغه ها و مسائل سندیت است. او دغدغه اش را به زبان ساده می نویسد و سوژه هایش را از روزمرگی ها گزینش می کند.
کسی که با دنیای زنانه و چالش هایشان درک اندوه ذات پنداری نداشته باشد، داستان ها و روایت های پیرزاد را سطحی می انگارد؛ باوجود این اگر قدری با دنیای نسوان آشنا باشید، هنر زویا پیرزاد در نوع روایت و نگاهش به زنان و مسائل شان را درمی یابید.
او درون مصاحبه ای با روزنامه «مترو» در این باره می گوید: «من در تک زنان زیاد می نویسم، زیرا که موضوع زنان درحال حاضر در مرکز دل مشغولی های غلام قرار دارد. اینکه تامل کنیم زنان به مردان موقوف اند، واقعا مرا می رنجاند. داخل ایران، ارمنستان، هندوستان و بسیاری کشورهای دیگر که نزاکت غیرغربی دارند، دختر زمانی که متولد می شود، دخترِ پدرش است و سپس زنِ شوهرش و تو نهایت مادرِ پسرش. تقدیر و زندگی یک زن همواره بوسیله عمر یک مرد گره خورده. این چیزی است که جامعه از زوجه مطالبه دارد: کار کردن درون منزل، ازدواج کردن و بعد کودک دار شدن.»
او همچنین در ادامه دربارۀ حضور فعال زنان ایرانی در جامعه می گوید: «انسان غرب دربارۀ ایران تصور غلطی دارند. ایران نه عربستان سعودی است و نه کویت. شاید پوشش زنان ایرانی در ساختمانی و محیط های اجتماعی با حزن متفاوت باشد، اما زنان ایرانی نقش مقدم را در قوم از سال ها پیش داشته اند و حتی تو قوم های سنتی حزن این نقش حیات دارد. نسوان داخل ایران در بسیاری از مشاغل حضرت دارند، می توانند مقام های دولتی داشته باشند، قامت احزاب بشوند و حتی پدیدۀ مد غم در ایران فراگیر است.» چراغ ها را من خاموش می کنم
این کتاب ابتدایی شعر بانو پیرزاد بود و بسیار مورد استقبال قرار گرفت. شعر این کتاب دربارۀ روزمرگی های زنی ارمنی داخل آبادان به معروفیت «کلاریس» است. سخن سنج رمان را از زبان اول شخص، که همان کلاریس است، روایت می کند. همین ضابطه باعث شده است مخاطب بیشتر با درونیات او به عنوان زوجه و نخست شخص ربط برقرار درنگ و بتواند زندگی را از دید زنی خانه دار که تمام عمر اش را وقف خانواده اش کرده، بهتر ببیند و درک یواش.
کتاب بوسیله تعبیر های انگلیسی، یونانی، فرانسوی، ترکی، آلمانی، نروژی و چینی ترجمه شده است.
این تاریخ در واژه انگلیسی با نام «چیزهایی هست که نگفتیم» منتشر شده است و مقدر شدن پرفروش ترین های انتشارات «وان ورد» بوده است. سر می کنیم
این رمان دومین داستان پیرزاد و باز هم دربارۀ زنان است، ولی این وعده او زنانی از سه نسل را تک توجه صبر داده است. ادبیات این کتاب دربارۀ زن مطلقه ای به اشتهار «آرزو» است که یک بکر دارد و با مادرش زندگی می کند. او به عنوان زنی مستقل غرض می گیرد اشتغال پدرش را ادامه دهد که مدیر بنگاه معاملات ملکی است.
پیرزاد دربارۀ این کتاب می گوید: «خصوصیت ویژۀ ایران این است که قضیه خانواده همچنان فراگیر است. بوسیله عنوان مثال در رمان “روال می کنیم” اغلب از من می پرسند چگونه مقدور است آرزو که یک عیال خودساخته است، مدیریت یک همکاری را برعهده دارد و مردان زیادی والا دستش هستند، تا این اندازه به اجرای خواسته های دختر و مادرش تن می دهد. هنگفت ها بوسیله غلام گفته اند که اعتقاد این موضوع بخشی سخت است. ولی وفاق دوشیزه و والده واقعا خیلی خاص است و این موضوع در رمان به شکلی مضاعف نشان داده شده [است]. زنان خودساخته و وارسته بسیاری هستند که مافوق تفوق مادرشان اند. آنها درواقع میان اجبارهای اطرافیان و تمایلات خودشان گیر کرده اند. آرزو مجبور است کار کند و نیازهای خانواده اش را برآورده نماید، ولی تهِ قلبش دوست دارد عاشق باشد و عمر ساده ای داشته باشد.»
فرانسوی، ایتالیایی و گرجی ازجمله اصطلاح هایی هستند که کتاب «عادت می کنیم» به آنها ترجمه شده است. جوایز و افتخارات برندۀ جایزه بیست سال ادبیات داستانی برای رمان کوتاه «طعم گس خرمالو» در سال ۱۳۷۶؛ ستاندن جوایز بهترین رمان سال پکا، بهترین شعر سال اساس هوشنگ گلشیری، کتاب سال وزارت ارشاد جمهوری اسلامی ایران و کوهمیز سرنوشت پاداش ادبی یلدا برای کتاب «چراغ ها را من باثبات می کنم» تو سال ۱۳۸۰؛ برنده جایزۀ «کوریه انترناسیونال» برای ترجمۀ فرانسوی داستان کوتاه «مزه گس خرمالو» داخل سال ۲۰۰۹؛ وسوسه داستان «یک روز الباقی به عید پاک» در هفتمین دورۀ کتاب سال ۱۳۷۸؛ ستاندن مزد ٔ «شوالیه ادب و هنر» از سوی شانس فرانسه. درون امتداد بخوانید: کتاب جنس ضعیف؛ گزارشی از وضعیت زندگی نسوان در ملک های مختلف
حتما بخوانید:معرفی کتاب غلبه یک زن؛ راهنمای زنان برای داشتن زندگی ایده آلکتاب من ملاله هستم؛ مبارزات ملاله یوسف زی داخل دفاع از راست تحصیل زنانکتاب پاییز منفصل سرانجام سال است؛ روایت زنانگی ها و دغدغه های سه گانه زن زندگی نامه زویا پیرزاد
زویا پیرزاد، مترجم و سخن سنج مظفر کشورمان، سال ۱۳۳۱ از پدری مسلمان و مادری ارمنی در قریه آبادان به دنیا آمد. او عهد طفولیت و دبیرستان را غم در این شهر گذراند. پیرزاد سپس از ازدواج به تهران آمد. او اکنون به همراه خانواده اش در آلمان ساکن است. حاصل وصلت او دو فرزند به نام های ساشا و شروین است. از مترجمی تا نویسندگی
پیرزاد قبل از آنکه فعالیت خویشتن را به صورت جدی بوسیله عنوان نویسنده آغار کند، به کار ترجمه مشغول حیات. از جمله ترجمه های او می قابلیت به «کتاب آلیس درون ملک عجایب» و «آوای جهیدن وزغ» اشاره کرد.
اوایل دههٔ هفتاد برای او آغازی بخاطر نویسنده شدن حیات. او در همین سال ها نوشتن داستان کوتاه را آغاز کرد و سه تاریخچه منتشر کرد. هرکدام از این تاریخچه ها دربرگیرنده کلکسیون ای از داستان کوتاه های او بودند. این سه تاریخچه عبارت اند از: «مثل همگی عصرها»، «طعم گس خرمالو» و «یک روز مانده به عید پاک». ادبیات کوتاه های او با توجه بوسیله خامه مخصوص بوسیله خود و نوع نگاهش به ویژه به زنان و روزمرگی هایشان با استقبال زیادی از سوی مخاطبان روبه رو شد.
پس از آن، او خود را بخاطر نوشتن اولین شعر بلندش یعنی «چراغ ها را غلام خاموش می کنم» آماده کرد و موفق شد آن را در سال ۱۳۸۰ به طبع برساند. پراکندن این کتاب برای زویا پیرزاد پشته دوران حرفه ای اش در نویسندگی محسوب می شود. او با این داستان علاوه به خشکی امدن اینکه بیش ازپیش قلمش شناخته شد و موردپسند جمله مردم قرار گرفت، موفق به اخذ جوایز مهمی در مقابل «بهینه رمان سال پکا»، «مزد بنیان هوشنگ گلشیری» و «جایزه کتاب سال» شد.
در ادامه، بیشتر به تاریخچه ها و سبک او می پردازیم. نوشتن برای نسوان به ریختگی زنانه نویسی
نکته ای که تو تصنیف ها و آثار زویا پیرزاد پدیدار است موضوع و محوریت داستان هایش است؛ داستان های او دربارۀ زنان، دغدغه ها و مسائل سندیت است. او دغدغه اش را به زبان ساده می نویسد و سوژه هایش را از روزمرگی ها گزینش می کند.
کسی که با دنیای زنانه و چالش هایشان درک اندوه ذات پنداری نداشته باشد، داستان ها و روایت های پیرزاد را سطحی می انگارد؛ باوجود این اگر قدری با دنیای نسوان آشنا باشید، هنر زویا پیرزاد در نوع روایت و نگاهش به زنان و مسائل شان را درمی یابید.
او درون مصاحبه ای با روزنامه «مترو» در این باره می گوید: «من در تک زنان زیاد می نویسم، زیرا که موضوع زنان درحال حاضر در مرکز دل مشغولی های غلام قرار دارد. اینکه تامل کنیم زنان به مردان موقوف اند، واقعا مرا می رنجاند. داخل ایران، ارمنستان، هندوستان و بسیاری کشورهای دیگر که نزاکت غیرغربی دارند، دختر زمانی که متولد می شود، دخترِ پدرش است و سپس زنِ شوهرش و تو نهایت مادرِ پسرش. تقدیر و زندگی یک زن همواره بوسیله عمر یک مرد گره خورده. این چیزی است که جامعه از زوجه مطالبه دارد: کار کردن درون منزل، ازدواج کردن و بعد کودک دار شدن.»
او همچنین در ادامه دربارۀ حضور فعال زنان ایرانی در جامعه می گوید: «انسان غرب دربارۀ ایران تصور غلطی دارند. ایران نه عربستان سعودی است و نه کویت. شاید پوشش زنان ایرانی در ساختمانی و محیط های اجتماعی با حزن متفاوت باشد، اما زنان ایرانی نقش مقدم را در قوم از سال ها پیش داشته اند و حتی تو قوم های سنتی حزن این نقش حیات دارد. نسوان داخل ایران در بسیاری از مشاغل حضرت دارند، می توانند مقام های دولتی داشته باشند، قامت احزاب بشوند و حتی پدیدۀ مد غم در ایران فراگیر است.» چراغ ها را من خاموش می کنم
این کتاب ابتدایی شعر بانو پیرزاد بود و بسیار مورد استقبال قرار گرفت. شعر این کتاب دربارۀ روزمرگی های زنی ارمنی داخل آبادان به معروفیت «کلاریس» است. سخن سنج رمان را از زبان اول شخص، که همان کلاریس است، روایت می کند. همین ضابطه باعث شده است مخاطب بیشتر با درونیات او به عنوان زوجه و نخست شخص ربط برقرار درنگ و بتواند زندگی را از دید زنی خانه دار که تمام عمر اش را وقف خانواده اش کرده، بهتر ببیند و درک یواش.
کتاب بوسیله تعبیر های انگلیسی، یونانی، فرانسوی، ترکی، آلمانی، نروژی و چینی ترجمه شده است.
این تاریخ در واژه انگلیسی با نام «چیزهایی هست که نگفتیم» منتشر شده است و مقدر شدن پرفروش ترین های انتشارات «وان ورد» بوده است. سر می کنیم
این رمان دومین داستان پیرزاد و باز هم دربارۀ زنان است، ولی این وعده او زنانی از سه نسل را تک توجه صبر داده است. ادبیات این کتاب دربارۀ زن مطلقه ای به اشتهار «آرزو» است که یک بکر دارد و با مادرش زندگی می کند. او به عنوان زنی مستقل غرض می گیرد اشتغال پدرش را ادامه دهد که مدیر بنگاه معاملات ملکی است.
پیرزاد دربارۀ این کتاب می گوید: «خصوصیت ویژۀ ایران این است که قضیه خانواده همچنان فراگیر است. بوسیله عنوان مثال در رمان “روال می کنیم” اغلب از من می پرسند چگونه مقدور است آرزو که یک عیال خودساخته است، مدیریت یک همکاری را برعهده دارد و مردان زیادی والا دستش هستند، تا این اندازه به اجرای خواسته های دختر و مادرش تن می دهد. هنگفت ها بوسیله غلام گفته اند که اعتقاد این موضوع بخشی سخت است. ولی وفاق دوشیزه و والده واقعا خیلی خاص است و این موضوع در رمان به شکلی مضاعف نشان داده شده [است]. زنان خودساخته و وارسته بسیاری هستند که مافوق تفوق مادرشان اند. آنها درواقع میان اجبارهای اطرافیان و تمایلات خودشان گیر کرده اند. آرزو مجبور است کار کند و نیازهای خانواده اش را برآورده نماید، ولی تهِ قلبش دوست دارد عاشق باشد و عمر ساده ای داشته باشد.»
فرانسوی، ایتالیایی و گرجی ازجمله اصطلاح هایی هستند که کتاب «عادت می کنیم» به آنها ترجمه شده است. جوایز و افتخارات برندۀ جایزه بیست سال ادبیات داستانی برای رمان کوتاه «طعم گس خرمالو» در سال ۱۳۷۶؛ ستاندن جوایز بهترین رمان سال پکا، بهترین شعر سال اساس هوشنگ گلشیری، کتاب سال وزارت ارشاد جمهوری اسلامی ایران و کوهمیز سرنوشت پاداش ادبی یلدا برای کتاب «چراغ ها را من باثبات می کنم» تو سال ۱۳۸۰؛ برنده جایزۀ «کوریه انترناسیونال» برای ترجمۀ فرانسوی داستان کوتاه «مزه گس خرمالو» داخل سال ۲۰۰۹؛ وسوسه داستان «یک روز الباقی به عید پاک» در هفتمین دورۀ کتاب سال ۱۳۷۸؛ ستاندن مزد ٔ «شوالیه ادب و هنر» از سوی شانس فرانسه. درون امتداد بخوانید: کتاب جنس ضعیف؛ گزارشی از وضعیت زندگی نسوان در ملک های مختلف
- ۹۸/۰۴/۳۰